ژوليان با همان صداي هميشگي خنديد. كورين مي‌دانست، خشم شيفتگي بهترين عبارتي بود كه مي‌شد با آن رابطه و احساسات ژوليان نسبت به خواهر كوچك‌ترش را بيان كرد. كورين دو سال كوچك‌تر بود، و ژوليان هيچ‌وقت براي يادآوري برتري سني و هوشي‌اش از او، كم نمي‌آورد. البته با مهرباني اين كار را مي‌كرد. انگار كه اين كارش تفاوتي ايجاد مي‌كرد.