پسماند از منظري باستان شناختي در اصل، شامل مجموعه‌اي از اشياء و چيزهاي طبيعي يا مصنوعي است که در جريان زندگي کارکرد و فايده خويش را از دست داده و در قالب اشياء و چيزهاي بي کاربرد و مصرف شده از چرخه زيست خارج و دورريز مي‌شود. در فرايند مورد بررسي باستان شناسان يعني چرخه توليد تا دورريز، پسماند در آخرين حلقه زيست چيزها و در نتيجه، محور مباحث باستان شناختي قرار دارد. اين اشياء بي کاربرد در اصل موادي هستند که روزي در گذشته دور يا نزديک در جريان زندگي توسط سازندگان با استفاده کنندگان شان شکسته، تخريب شده، استفاده شده و در نهايت رها شده‌اند. شيء با کنار گذاشته شدن، از چرخه کارکرد خارج مي‌شود و وقتي با اشياء ناهمجنس در مجموعه‌اي بي نظم و مختلط قرار مي‌گيرد، تبديل به دورريزي کم ارزش و کنار گذاشته شده به نام زباله مي‌شود. بر اين اساس، زباله در واقع مجموعه دورريزها و مصرف شده هاست (نک. پاپلي و ديگران، 1395)؛ اشيايي ويران که به سبب استهلاک يا تغييرات ماهوي توانايي برآورد نيازها و نيل به اهداف استفاده کنندگان‌شان را از دست داده‌اند. از سوي ديگر اما، اين اشياء استفاده شده علي رغم خروج از بافت اوليه و محل مورد استفاده‌شان، همچنان در صورت بررسي مي‌توانند بازگوکننده روايت‌هايي از زندگان و جامعه‌اي که آن‌ها را به عنوان زباله به حاشيه زندگي رانده، باشند.