حالا میفهمم که چرا جکسن پولاک یکروز بلند شد و گفت دیگر نمیخواهم آن کارهای قبلی را بکنم و بعد بوم نقاشیاش را گذاشت کفاتاق و رفت از آن بالا و شتلقشتلق قطرههای رنگ را ریخت روی بوم و بعد اوووه! چیزهای عجیب و خارقالعادهای از کار درآمد که هم خیلی معنی داشت و هم خیلی درست بود. سینما بدبختانه نمیتواند به این مرحله از رهایی برسد، چون اسیر روایت و تصویر و دو ساعت زمان است. ولی من آن حس رهایی را درک میکنم و الان دیگر دوست دارم در سینما کارهایی بکنم که خودم خوشم بیاید.ـ داریوش مهرجویی
