لاو کرفت (علیه جهان علیه زندگی)

«زندگی ناامید کننده و مالامال از حزن است. پس دیگر نوشتن رمان‌های رئالیستی بیهوده است. به هر حال از پیش می‌دانیم که واقعیت برای ما چه در چنته دارد و شور و اشتیاقی هم به دانستنِ بیشتر نداریم. خود بشریت هم صرفا کنجکاوی‌ای کم‌مقدار در ما بر‌می‌انگیزد. کل «نوشتجات» نسل بشر با همه‌ی باریک‌بینیِ شگرفی که دارند، «موفقیت‌ها» و حکایت‌ها و از این دست همه‌و‌همه وقتی کتاب بسته شود به هیچ‌کاری نمی‌آید، مگر این‌که حالت تهوع خفیفی را تداوم بخشدکه «زندگی واقعی» پیشاپیش به اندازه‌ی کافی هر روز در ما تولیدش کرده است.