شاهرخ مسکوب در سال‌های 1327 تا 1333 در ایران و از 1358 به بعد در فرانسه، به هنگام خواندن شاهنامه و در حاشیه آن یادداشت‌هایی را از حس و نظر و تاثر آنی خود در مواجهه با متن می‌نویسد. او کار فردوسی را نه بازگویی منظوم خدای‌نامک و اساطیر از یادرفته تاریخ و افسانه، بلکه «از سویی یافتن معنای درونی و ناخودآگاه تاریخ و جهان» و «از سوی دیگر بازنمود آن در سخنی که آیینه درست‌نمای زیبایی است» می‌داند. نوشته‌های مسکوب در میان آثار پدیدآمده درباره شاهنامه تمایزی آشکار دارد.
