آن‌چه از ریکور برای ما بجا نمانده تحلیل گسترده‌ی پی‌آمدهای رویکرد هرمنوتیکی او به نظریه‌ی اجتماعی و سیاسی است. انتشار مجلد حاضر، درس گفتارهای ریکور درباره‌ی ایدئولوژی و اتوپیا، باید در راه پاسخ به این نیاز گام بردارد.ریکور در این درس گفتارها (1975) نخستین تحلیل مفصل‌اش از کارل مانهایم، ماکس وِبر و کلیفورد گیرتز را عرضه می‌کند، و بحث‌های انتشار یافته‌اش درباره‌ی لوئی آلتوسر و یورگن هابرماس را بسط می‌دهد. برخورد ریکور با مارکس، که موضوع پنج درس از هجده درس است، اهمیت ویژه‌ای دارد. ریکور مدت‌هاست که مارکس، فروید و نیچه را «سه استاد بزرگ تردید» نامیده است.از حیث دو موضوع درس - ایدئولوژی و اتوپیا - بعد از مانهایم، ریکور نخستین کسی است که کوشیده این دو موضوع را در درون یک چارچوب مفهومی به بحث بگذارد. معمولا، ایدئولوژی سرفصلی برای جامعه‌شناسی یا علوم سیاسی بوده است، اتوپیا هم سرفصلی برای تاریخ یا ادبیات. ریکور ایدئولوژی و اتوپیا را کنار هم می‌گذارد و به این ترتیب این دو را بهتر تعریف، مرزبندی و از صورت‌بندی‌های مفهومی پیشین متمایز می‌کند، صورت‌بندی‌هایی که در آن‌ها ایدئولوژی متضاد هم واقعیت و هم علم بوده است و اتوپیا نیز رویایی صرف، آرزویی خیالی، انگاشته شده است.
