بدون ترديد حفظ استقلال سياسي و فرهنگي ايران در برابر تازيان و اتراك و تاتار طي 1400 سال گذشته سهل نبوده است، بلكه صدها پيامبر و پيشوا و قافله‌سالار فرهنگي و سياسي و نظامي به همراه ميليون‌ها ايراني در اين راه كوشيده و جان باخته‌اند و تا اين مرز و بوم پر بلا و مصيبت‌زده، كه يكي از مهدهاي فرهنگ و تمدن درخشان بشري است، هنوز بر جاي و داراي فرهنگ و زبان غني و لطيف خود است. اما بي‌واهمه مي‌توان گفت كه سهم فردوسي در اين ميان بيش از همه است. پس شايسته است كه به شكرانه پشت سرگذاشتن هزار سال پرماجرا وحادثه‌خيز و هم سپاس و شادي فرارسيدن هزارمين سال عمر معنوي شاعر بزرگ حماسه‌سرايمان، هزار شمع پرفروغ ستايش و مهر بيفروزيم، و در دنيايي كه مي‌رود تا مرزهاي سياسي‌اش را به مرزهاي فرهنگي و زباني بدل كند روان شاعر شاعران ملي خود را مخاطب قرار دهيم و بگوييم كه هرچند ما را به سخت جاني خود اين گمان نبود اما هنوز در همان ايران محبوب تو هستيم و به همان زبان فارسي دري سخن مي‌گوييم كه تو كاخ نظم بلندش را پي افكندي.