40 نامه کوتاه به همسرم

نادر ابراهیمی، از نسل نویسندگانی‌ست که قلم بسیار قدرتمند و سالمی دارند و ما آن‌ها را به انسان‌هایی شریف و حساس و آرام می‌شناسیم. برای دانستن از کتاب چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم، دانستن این ویژگی‌های شخصیتی لازم است، چراکه این یک رمان نیست. نادر ابراهیمی، در اوائل دهه‌ی شصت، حوالی سال‌های 63 تا 65، مدتی را به آموزش‌دیدن خطاطی می‌گذراند. از آ‌ن‌جا که او نویسنده‌ای معناگراست، و بیش از فرم به محتوای آثار توجه دارد، احساس می‌کند زمانی که برای نوشتن تمرینات خطاطی صرف می‌کند به اندازه‌ی کافی غنی نیست. در همان زمان‌هاست که همسر او نیز در آن سال‌های آشفته و غم‌بار، مثل بسیاری دیگر از مردمان این سرزمین، حال روحی خوبی ندارد و غباری از رنج سراسر روحیات و روزمرگی‌ها را در بر گرفته است. نادر ابراهیمی تصمیم می‌گیرد در جستجوی امید و روشنا، تمرین‌های خطاطی‌اش را به نوشتن نامه‌هایی برای همسرش اختصاص دهد. نامه‌هایی که گفتگویی بین درونیات او و درونیات همسرش هستند. نامه‌هایی شاعرانه، عاشقانه، بسیار احساسی و بسیار دلنشین. پس از مدتی، مجموع این نامه‌ها زیاد می‌شود و ابراهیمی فکر می‌کند این حرف‌ها می‌توانند زبان مشترک بسیاری از همسران باشند، پس تصمیم می‌گیرد آن‌ها را منتشر کند. برای آشنا شدن با حال‌وهوای این نامه‌ها، چند خطی از یکی از نامه‌ها را با هم بخوانیم: «عزیز من! تو گرچه تکیه گاه منی، اما خود، در تنهایی، ساقه ی باریک یک گل مینایی. مگذار حتی نسیم یک اضطراب، این ساقه ی نازک را مختصری خم کند. شکستن تو ، در هم شکستن من است. به خصوص، بانوی من! هرگز نگران این مباش که مبادا در حق من کاری می‌توانسته ای کرده باشیو نکرده ای، ابداً. همان قدر که پای توقع در میان است پای ظرفیت هم باید در میان باشد. عزیز من! بگذار این طور بگویم تا مسأله، کاملاً و برای همیشه روشن شود: اگر من چیزی نشده باشم، تو کوچک ترین گناهی نداری؛ چرا که همه ی زحمتت را برای آن که چیزی بشوم کشیدی و من نشدم... و اگر چیزی شده باشم -در خدمت انسان دردمند و انسانیت زخم خورده- هر چه شده ام تویی و فقط تو؛ چرا که باز هم همه ی زحمت را برای چیزی شدنم ، فقط تو کشیده ای... امروز، خجلت زده، تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که من در حق تو بی حساب قصور کرده ام، و تو در حق من، هیچ خوبی نبوده است که نکرده باشی...». نویسنده‌ی چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم کیست؟ نادر ابراهیمی هنرمندی همه‌کاره بود. او داستان‌نویسی کرد، شعر گفت، فیلمنامه نوشت، فیلم ساخت، بازیگری کرد، و خلاصه کاری نبود که در دوران عمر پرکار هنری‌اش نکرده‌باشد. اما این‌همه فعالیت اگرچه شاید او را به قله‌های ادب فارسی نرساند اما هرگز به دام ابتذال نیز نکشاندش و در یکایک کارهایش ردی از دغدغه‌هایش وجود دارد. جدای از کتاب‌های معروفش مثل یک عاشقانه‌ی آرام، بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم، و چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم، مجموعه‌ی تلویزیونی آتش بدون دود، یا ترانه‌‌ی محبوب «ما برای آنکه ایران/ گوهری تابان شود/ خون دل‌ها خورده‌ایم» با صدای محمد نوری از سروده‌های اوست. کتاب‌های مشابه چهل نامه‌ی کوتاه به همسرم اگر به نامه‌های نویسندگان و هنرمندان به همسران‌شان علاقه دارید، کتاب‌های دیگری مثل: مثل خون در رگ‌های من (نامه‌های شاملو به آیدا)، طاهره طاهره‌ی عزیزم (نامه‌های ساعدی به طاهره)، من خانه‌م (بخشی از نامه‌های کیارستمی به همسرش)، خطاب به عشق (نامه‌های آلبر کامو به همسرش) و بسیاری از نامه‌های دیگری که نویسندگان جهان به همسران‌شان نوشته‌اند را نیز خواهید پسندید.