در اين خوانش نمي‌خواهم شما به چند و چون بحث شعر و نوع آن برسيد، يا به آن نقش‌آوايي كلمات و مانند اين‌ها بپردازيم. نمي‌خواهيم فقط در برابر اين شعرها بايستيم و تماشا كنيم، مثل قلم‌نگاره‌اي در يك نمايشگاه. مي‌خواهيم ساكن اين خانه‌ها شويم، در ميان‌شان بنشينيم، هم‌كنارشان شويم. دو خانه بگويند و ما بشنويم. از آن‌ها بنوشيم، و آرام آرام جزئي از آن‌ها شويم، بي‌هيچ دويي من و او، بي‌هيچ درون و بيرون.