بگذاريد قصه را از اين‌جا آغاز كنم: در آوريل 1994 در سازمان ملل در نيويورك نمايشگاه بر پا كردم. شيوه برگزاري نمايشگاه در سازمان ملل هم به اين صورت است: كشوري كه شما تابع آن هستيد از سازمان ملل درخواست مي‌كند تا سالن نمايشگاه را در اختيارتان بگذارد. من از طريق موسسه فرانكوفون (ترويج زبان فرانسه)، براي برگزاري نمايشگاهم در سازمان ملل اقدام كردم... ايران درودي نامي آشنا در عرصه نقاشي امروز ايران است كه بيش‌تر با رنگ‌ها و فضاهاي خاص و منحصر به فردش كه ملهم از نورهاي دروني اويند، شناخته مي‌شود؛ نورهايي كه هر بار به شكلي در قلم‌موي نقاش، خود را يافته و بر زمينه‌اي از بي‌تابي‌ها و روياهاي او ياس‌ها و اميدهاي ما را نمايانده‌اند. به اين خاطر است كه شكل‌ها و حجم‌ها از خود، بيرون زده‌اند و در هيچ قاب و قالبي نمي‌گنجند. همچنان كه پرنده را شايد، اما پرواز را نمي‌توان در هيچ قفسي حبس كرد.