شعري هستيم كه جايي را نمي‌بيند مثل آيه‌هاي كتاب مقدس در بيزانس از جسمم نان ساخته‌اند از خونم شراب و از باقي‌مانده‌ي روحم، تن دستم را گرفته‌ام به واژه‌ها نرده‌هايي كه نمي‌گذارند سقوط كنم