گزیده اشعار فروغ فرخ‌زاد (جیبی)

تمام روز در آئینه گریه می‌کردم. بهار پنجره‌ام را. به وهم سبز درختان سپرده بود. تنم به پیله تنهائیم نمی‌گنجید. و بوی تاج کاغذیم. فضای آن قلمرو بی آفتاب را. آلوده کرده بودم. نمی‌توانستم، دیگر نمی‌توانستم. صدای کوچه، صدای پرنده‌ها. صدای گم شدن توپ‌های ماهوتی. و های هوی گریزان کودکان. و رقص بادکنک‌ها. که چون حباب‌های کف صابون. در انتهای ساقه‌ای از نخ صعود می‌کردند...