روزانه هزاران تصميم مي‌گيريد. بعضي بزرگ است و برخي کوچک. بعضي، مانند گزينش شغل، بسيار مهم است و برخي ديگر، مثل انتخاب صبحانه، اهميت چنداني ندارد. در هر گزينش، فرايند تصميم‌گيري‌تان بايد به‌گونه‌اي باشد که نه‌تنها تصميمتان را ارزشمندتر کند، بلکه کمک کند آن‌ها را دسته‌بندي کنيد تا بدانيد کدام بزرگ‌تر و کدام کوچک‌تر است. چرا فرايند تصميم‌گيري بايد درجه‌يک باشد؟ زيرا کيفيت زندگي‌تان را فقط دو عامل تعيين مي‌کند: شانس و کيفيت تصميم‌هايتان. و شما فقط يکي از اين دو عامل را مي‌توانيد تعيين کنيد. پر واضح است که شانس گوش‌به‌فرمان شما نيست. اينکه کِي و کجا به دنيا آمده‌ايد و اينکه آيا رئيستان امروز حوصله دارد يا نه و اينکه درخواست پذيرشتان براي دانشگاه را کدام مأمور بررسي مي‌کند، دست شما نيست. آنچه به‌واقع در کف شماست و مي‌توانيد بهبودش دهيد، کيفيت تصميم‌هايتان است. وقتي بهتر انتخاب مي‌کنيد، احتمال وقوع اتفاق‌هاي خوشايند را افزايش مي‌دهيد. اينکه نتوانيم بگوييم تصميم درست‌وحسابي چه تصميمي است، ممکن است پيامدهاي ناگواري به بار بياورد. گذشته از اين، تصميم‌گيري مهم‌ترين کاري است که در آن، فرمان در دست شماست و کمکتان مي‌کند به هدف‌هاي خود برسيد. اين کتاب چارچوبي براي انديشيدن به چگونگي بهبوددادن تصميم‌هايتان مطرح مي‌کند و مجموعه‌ابزارهايي را براي فعاليت در اين چارچوب پيشنهاد مي‌دهد. خب، [هر کاري ابزاري دارد] با چه‌چيزي مي‌توان ابزاري کاربردي براي تصميم‌گيري ساخت؟