پديدارشناسي ادراک در زمره‌ي مهم‌ترين متون جنبش پديدارشناسي و فلسفه‌ي قرن بيستم جاي دارد. اين اثر کلاسيک، که اکنون به هشتاد سال پس از انتشار به فارسي درآمده است، نمونه‌اي است کم‌نظير از رويکرد پديدارشناسانه به قلم فيلسوفي که بنيادکاوانه در تجربه‌ي زيسته و زيست‌جهان نقب مي‌زند تا از کار ادراک و ساختارها و مقومات آن سردرآورد. در نظر او، پديدارِ ادراک بنيادي‌ترين سطح تماس و مراوده‌ي ما با جهان است که سطوح ديگر تجربه و فرهنگ و شناخت و فهم و تعقل قائم به آن‌اند و در نهايت از آن قوت و قوّت مي‌گيرند. ادراک پديداري پرمايه است که روشن‌سازي پديدارشناسانه‌اش (هم از حيث مُدرِک يا سوژه‌ي بدنمند و هم از حيث مُدرَک يا جهاني که به ادراک درمي‌آيد) گاه مفهوم‌پردازي‌ها و صورت‌بندي‌هاي بديعي مي‌طلبد و گاه مستلزم بازنگري در مفهوم‌پردازي و صورت‌بنديِ بسياري از پديدارهاي ديگري است که در تاريخ فلسفه مطرح بوده‌اند. به اين ترتيب مرلوپونتي در ضمنِ بررسي ادراک، پديدارهايي چون بدن و بدنمندي، احساس، زبان، فضا و فضامندي، زمان و زمانمندي، جهان، آزادي، اگزيستانس، ديگري، چيز يا شيء، سوژه و سوبژکتيويته و بيناسوبژکتيويته، تاريخ و تاريخمندي، و کوگيتو را نيز موضوع بازانديشي قرار مي‌دهد.