با توجه به محدوديت منابع علمي و دانشگاهي در حوزه يادداشت‌نويسي و مقاله‌نويسي در مطبوعات، خلا اطلاعاتي قابل‌توجه‌ي حس مي‌شد. اين منابع نمي‌توانست پاسخ‌گوي نياز جوانان باشد و به آن‌ها راهکار نشان دهد تا خود، سايت، و سوژه‌هايشان را قرباني نکنند. بنابراين، احساس نياز در اين حوزه، در کنار سابقه مطالعاتي و پژوهشي‌اي که در اين زمينه داشتم مرا بر آن داشت تا راهکاري بجويم که جداي از استوار بودن بر مباني علمي، شيوه بيان آن، مخاطبان بيش‌تري را پوشش دهد. اين مهم، ذهنم را به مهندس عباس عبدي معطوف کرد؛ فردي که از سال 1370 يادداشت‌هايش را دنبال کرده‌ام و بي‌شک يکي از يادداشت‌نويسان مطرح، و در عين‌حال، بسيار پرکاردهه‌هاي احير ايران است. هرچه زمان گذشت، اين باور در ذهنم قوام بيش‌تري يافت که انتقال تجربيات سرمقاله نويسي و يادداشت‌نويسي عبدي نه تنها مطلوب، بلکه ضروري است؛ زيرا عبدي را نه تنها جلوتر از منابع علمي سرمقاله‌نويسي داخل و خارج از کشور ديدم، بلکه چون ايراني بود انديشه‌هايش را قابل استنادتر و کاربردي‌تر يافتم.