رويدادها و جريان‌هاي بزرگ هنري عمدتا از دل بحران‌هاي سياسي - اجتماعي پديد آمده‌اند. سينماي دهه هفتاد هاليوود نيز در عين اين كه از سينماي اروپا و بزرگان آن متأثر بود، اما در بطن خود واكنشي بود به بحران‌هاي عمده داخلي آمريكا. بحران‌هاي سه‌گانه جنبش حقوق مدني، جنبش زنان و پيامدهاي جنگ ويتنام از بزرگترين مشخصات دوراني بودند كه نه با اين نام‌ها بلكه بيشتر با نام يك شخصيت خاص شناخته‌ مي‌شود: «دوران نيكسون». نويسنده كتاب حاضر بيشتر يك استاد اقتصاد سياسي است تا يك سينما‌نويس، معتقد است كه ريچارد نيكسون به طور مستقيم يا غيرمستقيم در غالب فيلم‌هاي مطرح دهه هفتاد حضور دارد. شايد بيراه نباشد اگر بگوييم آن‌چه كه در اين كتاب با عنوان سينماي دهه هفتاد به آن پرداخته مي‌شود واكنش نسلي از هنرمندان جامعه آمريكا به دوران نيكسون و ميراث اوست. كتاب حاضر در زماني (2013) نوشته شده كه حتي تصور حضور فردي مانند دانلد ترامپ در كاخ سفيد خنده‌دار به نظر مي‌رسيد. حال با توجه به اين‌كه از بسياري جهات او شبيه‌ترين رييس‌جمهور ايالات متحده به ريچارد نيكسون است بايد ديد آيا واكنش هنرمندان هاليوود به او جريان بزرگي مانند سينماي دهه هفتاد ايجاد خواهد كرد؟ آيا هاليوود كه ديگر مدت‌هاست آن اهميت انتقادي‌اي كه در دهه هفتاد از آن برخوردار بود را از دست داده مي‌تواند اهميت دوران نه چندان دور خود را بازيابد؟ آيا شاهد دوران طلايي تازه‌اي در سينما خواهيم بود يا هم‌چنان بايد دهه هفتاد قرن گذشته را واپسين عصر طلايي هاليوود بدانيم؟