وقوع انقلاب اسلامي بهمن به تلاش و تکاپويي دامن زد براي بازخوانيِ تاريخ سياسيِ کشور از طريق بازبيني سير انديشه متفکّراني که از همان اوّلين مواجهه کشور با غرب کوشش‌هايي کردند براي راهيابي‌ فرهنگي و سياسي با هدفِ دستيابي ايران به توسعه و خروج از موقعيت فرودستش در صحنه بين‌المللي. هر چند يکي از مهم‌ترين دستاورد‌هاي تلاش و تکاپوي نامبرده، آشکار شدنِ تنوع و تعددِ آراء و عقايدي بود که در تمامي دوران مورد بررسي در فضاي فکري و روشنفکري کشور مطرح شدند اما همچنان اغلب آثار بر انزواي اين نحله‌هاي فکري و عدم تأثيرپذيري آنها از يکديگر تأکيد دارند. کتاب حاضر حاصل ترديدي است انتقادي نسبت به اين دست قرائت‌ها از طريق بررسي گفتارها و راه‌حل‌هاي مطرح شده در نسبت با «مدرنيته». مدرنيته‌ نه به معناي نوعي عقلانيتِ جهانشمولِ رهايي‌بخشِ «غربي» يا گفتارِ توجيهيِ سلطه اروپا؛ بلکه همچون نوعي انديشه مجردِ جهانيِ انعطاف‌پذير که مشخصه روايت‌هايي که بر پايه آن شکل مي‌گيرند، تنش و تعارض است و نه انسجام و ذات‌گرايي.