اگرچه بلوم بارها تفاسير خويش از نمايشنامه هملت را در قالب کتاب، مقاله و سخنراني ارائه کرده است، هملت: شعر بي‌کران نه تنها به عنوان جوهره اي موجز از تمامي آن‌ها، و نيز ضميمه‌اي بر کتاب شکسپير: ابداع انسان، بلکه چونان تفسيري بازنگرانه در آراي پيشين بلوم است. در اين کتاب فصول بيست و پنج گانه تفسير بلوم از هملت لايه لايه برهم مي نشينند تا در انتها مانند گوي بلوريني در فاصله کانوني مناسب، ميان چشم ما و متن هملت قرار گيرند و بدين سان چشم اندازي صريح و شفاف از شاهکار شکسپير ترسيم کنند. تفاسير بلوم همچون عدسي هم‌گرايي است که تفاسير شکسپيرشناسان در چهار قرن اخير، چونان طيف‌هاي نور، با گذر از آن تا حدامکان به روشن‌تر شدن معماي هملت ياري مي‌رسانند؛ اگرچه بلوم خود اين نقيضه را به ما يادآور مي‌شود که راز ماندگاري هملت همانا در پايدار ماندن معماي ابدي آن و فراروي مدامش ازمرزهاي خويش است.