مي‌تونستي بگي بريم خونه، تو نمون چون من مي‌خوام تنها باشم. مي‌تونستي هرچيز ديگه‌اي بخواي، اما اين هتل اومدن، اينكه مي‌خواي ثابت كني اين‌قدر تو اين شهر به هيچ‌چيز و هيچ‌كس هيچ تعلق خاطري نداري، خيلي عذابم مي‌ده! حالا هم پياده شو... هم‌زمان پياده مي‌شويم و او با حال خرابي كه هيچ تسلطي بر آن ندارد و با حرصي واضح، مي‌رود كه با پذيرش حرف بزند و من ناخودآگاه خنده‌ام مي‌گيرد. به قول خودش اگر من و اويي بمانيم و آينده‌اي وجود داشته باشد، با هم بساطي خواهيم داشت. او نمي‌داند من اكثر اوقات تنها سفر كرده‌ام و شب و نصف‌شب به شهر جديدي رسيده‌ام كه تا‌به‌حال آن را نديده‌ام. خودم تاكسي گرفته‌ام، خودم هتلم را پيدا كرده‌ام. اما اينجا در شهر خودم چنان برايم سينه سپر كرده است و براي گرفتن يك اتاق حال غريبي به خودش گرفته كه فقط نگاهش مي‌كنم.