يك‌بار روزنامه‌نگاري از من پرسيد آيا در كودكي حوصله‌ام سر مي‌رفته است؟ فقط يك ثانيه بايد به آن فكر مي‌كردم: هرگز اين‌طور نبود، حتي براي يك دقيقه، چون خيلي كنجكاو بودم. هر روز با هيجان يادگرفتن چيز‌هاي جديد از خواب بيدار مي‌شدم. امروز هم تقريبا همين حس را دارم. تغيير، تحول واقعي، مسابقه‌اي‌ست بدون خط پايان. اين يعني چيزهاي بيش‌تري براي من (براي همه‌ي ما) وجود دارد كه ياد بگيريم. چطور است؟