کتاب دوم «نامه‌هاي سيمين دانشور و جلال آل‌احمد» را «مسعود جعفري» تنظيم و تدوين کرده است. در نامه‌اي از آل‌احمد مي‌خوانيم: «مي‌داني چطوري است سيمين جان؟ از کاغذهايت -گرچه چيزي نمي‌نويسي- پيداست که تو هم حال مرا داري، ولي اين هم هست که براي غصه‌هاي تو مفري و يا مفرهايي هم هست که جلب توجهت را مي‌کند و نمي‌گذارد زياد ناراحت باشي. و اينقدر ديدني هست که خيلي چيزها را از يادت مي‌برد. از کاغذها پيداست. خودت نوشته بودي که حالت «بهتر از آن است که متوقع بودي.» بدان که بهتر هم خواهد شد. اگر به مناسبتي، دو سطر ياد هندوستان بي‌بو و بي‌خاصيت من مي‌افتي، دو سطر بعد مشاهدات جالب خودت را مي‌نويسي. و همين انصراف خاطر اجباري خودش بزرگترين کمک‌ها را به تو مي‌تواند بکند… هيچ مي‌داني که يک همچه سفري تو را چقدر کامل خواهد کرد؟ من بدبخت که اينجا بالاخره ماندني شدم ولي اصلا تو بگذار چشمهايت از دنيا پر بشود. آدم هرچه بيشتر ببيند و بيشتر بشنود و بيشتر تجربه کند، بيشتر عمر کرده است.»