نامه عاشقانه به زمین

انسان‌ها در طول سال‌های متمادی خود را پادشاه زمین می‌دانستند و هنوز هم چنین‌اند. این پادشاه خودخوانده تا جایی که در توان داشته منابع و موجودات زنده زمین را استثمار کرده و هر روز بیشتر از دیروز منرصد دست‌اندازی و سلطه‌گری بیشتر بر زمین و دارایی‌هایش است. حالا کار به جایی رسید‌ه است که انسان‌های خودخواه نابودی خویش را در آینه نابودی زمین می‌بینند و نیز به جای دست برداشتن از استثمار زمین در اندیشه دست‌اندازی به دیگر ابعاد کیهان هستند.نویسنده در این اثر تلاش کرده است مخاطب را در جایگاهی قرار دهد که بتواند زمین را به عنوان مادر خود و دیگر انسان‌ها باز شناسد: همو که همه موجودات زنده و غیر زنده پیرامون ما را با سخاوتی مادرانه در دامان خود می‌پرورد. چگونه می‌توان چنین مادری مهربان را دوست نداشت و به او عشق نورزید؟ چگونه می‌توان سرمایه‌هایش را تباه کرد و روی سبزش را سیاه؟ این اثر نسبت ما را با زمین از نگاهی دیگر تعریف می‌کند و راهی دیگرگون را به سوی اخلاق محیط زیست می‌گشاید.