حالا مي‌فهمم كه چرا جكسن پولاك يك‌روز بلند شد و گفت ديگر نمي‌خواهم آن كار‌هاي قبلي را بكنم و بعد بوم نقاشي‌اش را گذاشت كف‌اتاق و رفت از آن بالا و شتلق‌شتلق قطره‌هاي رنگ را ريخت روي بوم و بعد اوووه! چيز‌هاي عجيب و خارق‌العاده‌اي از كار در‌آمد كه هم خيلي معني داشت و هم خيلي درست بود. سينما بد‌بختانه نمي‌تواند به اين مرحله از رهايي برسد، چون اسير روايت و تصوير و دو ساعت زمان است. ولي من آن حس رهايي را درك مي‌كنم و الان ديگر دوست دارم در سينما كارهايي بكنم كه خودم خوشم بيايد. ـ داريوش مهرجويي