در اين زمان فضل از دنيا چنان دل كنده بود كه در سخنان او هرگز از دنيا و مردم در آن يادي نمي‌شد و اگر كسي در اين باره سخن مي‌گفت، او گرفته و ملول مي‌شد. او و مريدانش از دسترنج خود نان مي‌خوردند. فضل كلاه مي‌دوخت. آن ها هرگز يك درهم از كسي نمي‌پذيرفتند و هرگز احدي در برابر آن ها دروغ نمي‌گفت و در سراسر خراسان و عراق و آذربايجان و شروان به راستي و درستي مشهور بودند، و مردم ايشان را «حلال خوران» و «راستگويان» مي‌خواندند. پيوسته روزه مي‌گرفتند و شب زنده داري مي‌كردند و به ذكر مي‌پرداختند.