در این زمان فضل از دنیا چنان دل کنده بود که در سخنان او هرگز از دنیا و مردم در آن یادی نمیشد و اگر کسی در این باره سخن میگفت، او گرفته و ملول میشد. او و مریدانش از دسترنج خود نان میخوردند. فضل کلاه میدوخت. آن ها هرگز یک درهم از کسی نمیپذیرفتند و هرگز احدی در برابر آن ها دروغ نمیگفت و در سراسر خراسان و عراق و آذربایجان و شروان به راستی و درستی مشهور بودند، و مردم ایشان را «حلال خوران» و «راستگویان» میخواندند. پیوسته روزه میگرفتند و شب زنده داری میکردند و به ذکر میپرداختند.
