گروهی از شاعران شعرشان را از کوچهباغهای با صفا، پاک و بیآلایش عبور میدهند، به قدسیان عالم پاک میاندیشند و میخواهند در پناه آنها به خدای عالمیان تقرب پیدا کنند. آنها آرامش خود را در چنین آستانی مییابند و سر بر همین آستانه مینهند.شعر حاج ستاری متخلص به شهباز از این دست است شهباز از بن دل، ائمه معصومین(ع) را ستوده و گاه شعر و تاریخ را بهم آمیخته است.از ویژگیهای پارهای از شعرهایش سجعهای درونی است که شعر او را خوشآهنگ و شیرین ساخته است. شهباز از نظر روانشناختی از عاطفه سرشاری برخوردار است. مهر و دوستی او در سراسر دیوانش همچون مهری است با نشانه ثابت قدمی در راه خاندان عصمت و طهارت. بسامد واژگان در شعرها بیشتر گویای ظلمهایی است که بر سر مردان و زنان خدا ریخته شده است. دیوان شعر شهباز روی هم رفته خاطرات عاشورایی در ذهن خواننده بیدار میکند.رقت قلب را میافزاید، سطح عاطفی خواننده را بالا میبرد و در نتیچه نشانگر صفا، صداقت و صدق گفتار شاعر است.
