گروهي از شاعران شعرشان را از كوچه‌باغ‌هاي با صفا، پاك و بي‌آلايش عبور مي‌دهند، به قدسيان عالم پاك مي‌انديشند و مي‌خواهند در پناه آن‌ها به خداي عالميان تقرب پيدا كنند. آن‌ها آرامش خود را در چنين آستاني مي‌يابند و سر بر همين آستانه مي‌نهند. شعر حاج ستاري متخلص به شهباز از اين دست است شهباز از بن دل، ائمه معصومين(ع) را ستوده و گاه شعر و تاريخ را بهم آميخته است. از ويژگي‌هاي پاره‌اي از شعرهايش سجع‌‌هاي دروني است كه شعر او را خوش‌آهنگ و شيرين ساخته است. شهباز از نظر روانشناختي از عاطفه سرشاري برخوردار است. مهر و دوستي او در سراسر ديوانش همچون مهري است با نشانه ثابت قدمي در راه خاندان عصمت و طهارت. بسامد واژگان در شعرها بيشتر گوياي ظلم‌هايي است كه بر سر مردان و زنان خدا ريخته شده است. ديوان شعر شهباز روي هم رفته خاطرات عاشورايي در ذهن خواننده بيدار مي‌كند. رقت قلب را مي‌افزايد، سطح عاطفي خواننده را بالا مي‌برد و در نتيچه نشانگر صفا، صداقت و صدق گفتار شاعر است.