منظومه، یا بهتر بگوییم سوگنامه، لیلی و مجنون قصهای است با لحن یکپارچه و سراسری غم درباره پسر و دختری جوانسال با عشقی شورانگیز که از اولین روزهای همدرسی در مکتبخانه و با نخستین نگاههای شرمآمیز در دل هر دوان نطقه میبندد، عشقی که حاصل عمر کوتاه دو طرف را تنها با سه سخن رقم میزند، اخگری، زبانهای و خاکستری، عشقی که هر چند طبعا برخاسته از تمنیات جنس است، اما در عالم بیان راه به مرزهای عشق مطلق و مثالی میبرد، عشقی آمیخته به عفافی فوق تصور، تا سر حد شهادت و در خصوص مجنون آشکارا گراینده به گونهای از خودآزاری ناشی از محیط محدودیتهای قبیلهای در میان اهل ریگ، که به هیچ روی با روح مجموعا شاد و سرشار از حس حیات در داستانهای عاشقانه ایرانی، خوه حماسی همچون شاهنامه و خواه غنایی مثل ویس و رامین و خسرو و شیرین، سازگار نیست.
