«زندگي نااميد کننده و مالامال از حزن است. پس ديگر نوشتن رمان‌هاي رئاليستي بيهوده است. به هر حال از پيش مي‌دانيم که واقعيت براي ما چه در چنته دارد و شور و اشتياقي هم به دانستنِ بيشتر نداريم. خود بشريت هم صرفا کنجکاوي‌اي کم‌مقدار در ما بر‌مي‌انگيزد. کل «نوشتجات» نسل بشر با همه‌ي باريک‌بينيِ شگرفي که دارند، «موفقيت‌ها» و حکايت‌ها و از اين دست همه‌و‌همه وقتي کتاب بسته شود به هيچ‌کاري نمي‌آيد، مگر اين‌که حالت تهوع خفيفي را تداوم بخشدکه «زندگي واقعي» پيشاپيش به اندازه‌ي کافي هر روز در ما توليدش کرده است.