هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشمنبود بر سر آتش میسرم که نجوشمبه هوش بودم از اول که دل به کس نسپارمشمایل تو بدیدم نه صبر ماند و نه هوشمحکایتی ز دهانت به گوش جان من آمددگر نصیحت مردم حکایت است به گوشممگر تو روی بپوشی و فتنه بازنشانیکه من قرار ندارم که دیده از تو بپوشممن رمیدهدل آن به که در سماع نیایمکه گر به پای درآیم به دربرند به دوشمبیا به صلح من امروز در کنار من امشبکه دیده خواب نکردهست از انتظار تو دوشممرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنمکه از وجود تو مویی به عالمی نفروشمبه زخم خورده حکایت کنم ز دست جراحتکه تندرست ملامت کند چو من بخروشممرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کنسخن چه فایده گفتن چو پند می ننیوشمبه راه بادیه رفتن به از نشستن باطلو گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
