آيا ما استدلال مي‌كنيم؟ يعني آيا هنگامي‌كه مي‌خواهيم كسي را قانع كنيم، براي ادعاهايمان دليل مي‌آوريم؟ استدلال كردن كجا آموزش ديده‌ايم؟ چه‌قدر در اين زمينه تمرين كرده‌ايم؟ استدلال نوعي مهارت است نه دانش صرف. بنابراين، نياز به تمرين دارد. آن‌چه ما و فرزندانمان در نظام آموزشي بيش‌تر تمرين مي‌كنيم، مشتق و انتگرال است يا استدلال؟ از خود بپرسيم آخرين باري كه يك استدلال اخلاقي نوشتيم و استدلالمان مورد نقد و بررسي خود و ديگران قرار گرفت؟ چه زماني بود؟ ولي آيا استدلال كردن كمكي به بهبود اوضاع مي‌كند؟ پاسخ نااميد كننده اين است كه اكثرا خير. بعيد مي‌دانم كسي صرفا با گوش دادن به استدلال قانع شود و نظرش به يك‌باره تغيير كند، به‌خصوص وقتي قرار است درباره موضوعات مناقشه‌آميز مهم و حيثيتي مانند باورهاي مخاطبان استدلال كنيم. پس اگر واقعا اين گونه است، چرا بايد با مخالفان خود بحث و گفتگو كنيم؟ به يك دليل ساده: چون به‌نظر مي‌رسد فعلا جايگزين بهتري جز گفت‌وگوي مستدل نداريم. چون فقط دو راه براي فيصله بخشيدن به مناقشه وجود دارد، گفتگو كردن و زور. اين كتاب تلاشي براي تمرين استدلال و رشد عقلانيت است، كتابي با تمرين‌هاي متعدد و ملموس براي كساني كه مي‌خواهند معقول‌تر باشند. اميدوارم كه انتشار اين كتاب فرصتي را براي انديشيدن به استدلال و تمرين استدلال كردن فراهم آورد.