اين پژوهش نگاهي انتقادي به مطالعات قومي از ديدگاه روش‌شناسي دارد و برآن است تا مسائلي نظير قوميت، مليت و هويت را با نگاهي نقادانه به مطالعات قومي در غرب و شيوه تعميم غيرتاريخي مفاهيم قوميت، قوم‌گرايي و قبايل به جوامعي نظير ايران مورد ارزيابي قرار دهد. نويسنده برآن است آن‌چه در ادبيات کنوني علوم سياسي و جامعه‌شناسي به قوميت و ناسيوناليسم قومي موسوم است در گذشته ايران قابل مشاهده نيست و تنها از اواسط قرن بيستم به‌بعد است که تلاش‌هايي در جهت سياسي‌کردن مسائل زباني و مذهبي صورت گرفته است.