سعدي در قرن هفتم، يعني عصري که نظم‌هاي پر از تکلف اغراق جاي اشعار بلند استادان قرن چهارم و پنجم را گرفته بود سخن مي‌سرايد و شيوه او در بوستان پاکي سخن فردوسي را بخاطر مي‌آورد که بدون هراس ازحيث قدرت اسلوب مي‌توان آن را برابر شاهنامه گذاشت.