فيلم هاي سينماي ايران در حالي در دهه هشتاد توليد و اکران ميشدند که متأثر از تحولات جامعه پساجنگ ايران بودند سينمايي که همواره دولتي و متأثر از سرمايه و صنعت فرهنگي بود مي خواست به واسطه تغييرات گفتماني پوست بيندازد و کارکردهاي سرگرمي کارآفريني و اجتماعي خود را نيز حفظ کند. با اين حال اين سينما نه اجازه و نه امکان خود مختاري داشت. چراکه گفتمانهاي سياسي و فرهنگ عامه، با نفوذ به فيلمهاي سينمايي ايدئولوژيهاي خود را درون آن تکثير مي کردند ايدئولوژي عوامل فيلم سازي بر فيلمها بارگذاري ميشد و سپس به فيلتر دستگاههاي دولتي و غيردولتي مي رسيد تا در نهايت به مخاطب ايدئولوژي زده قالب شود. اين ساحتهاي چندگانه از خاک فرهنگ عامه مردم ايران تغذيه مي کردند تا عقل سليم مردم را دستکاري تحريف يا بازتوليد کنند.