فیلم های سینمای ایران در حالی در دهه هشتاد تولید و اکران میشدند که متأثر از تحولات جامعه پساجنگ ایران بودند سینمایی که همواره دولتی و متأثر از سرمایه و صنعت فرهنگی بود می خواست به واسطه تغییرات گفتمانی پوست بیندازد و کارکردهای سرگرمی کارآفرینی و اجتماعی خود را نیز حفظ کند.با این حال این سینما نه اجازه و نه امکان خود مختاری داشت. چراکه گفتمانهای سیاسی و فرهنگ عامه، با نفوذ به فیلمهای سینمایی ایدئولوژیهای خود را درون آن تکثیر می کردند ایدئولوژی عوامل فیلم سازی بر فیلمها بارگذاری میشد و سپس به فیلتر دستگاههای دولتی و غیردولتی می رسید تا در نهایت به مخاطب ایدئولوژی زده قالب شود. این ساحتهای چندگانه از خاک فرهنگ عامه مردم ایران تغذیه می کردند تا عقل سلیم مردم را دستکاری تحریف یا بازتولید کنند.
