فصل پنجم عاشقانه‌هایم

این‌همه محدود و خلاصه بودن دنیایم، این برزخی که خودم با ‌دستانم از زندگی‌ام ساخته بودم فقط نتیجه‌ی دوسال از همه‌ی عمرم بود. گاهی با خودم می‌گفتم مگر می‌شود کسی همه‌ی زندگی‌اش را به دو سال ببازد؟ مگر می‌شود همه چیز را رها کند و حکم آدمی را داشته باشد که حیات نباتی دارد؟! اما خب باختن و چطور باختن، آن‌قدر تعیین‌کننده است که این دوسال هیچ، حتی یک لحظه برای ویران شدن کافیست!حالا بعد هشت سال ماندن در این برزخ و دست‌وپا زدن در این ‌آب راکد، برای از نو بنا شدن توانی بود؟ بهانه‌ای وجود داشت؟ کورسوی امیدی پیدا می‌شد؟