امروزه همه‌جا از سياست رهايي‌بخش سخن مي‌گويند، مسئله‌ي اساسي شايد رهانيدنِ خودِ سياست باشد. آلن بديو در اين كتاب، كه نام «فراسياست» بر آن گذاشته است، مي‌كوشد مفهوم سياست را در مقام يكي از شروط اصلي فلسفه بازسازي كند. «فراسياست» نه به معناي فرا رفتن و برگذشتن از سياست، بلكه برعكس به معناي مشروط كردن دوباره‌ي تفكر به دستاوردهاي واقعي آن و سازمان دادن فلسفه حول مصاديقي از سياست است كه واقعاً نسبت به وضع موجود ناهمگون باشند. بديو از درِ مخالفت با انواع علوم و فلسفه‌هاي سياسي درمي‌آيد كه سياست را به ابژه‌ي تأمل و طبقه‌بندي تقليل داده‌اند و در مقولاتي چون اجماع و مديريت افكار عمومي خلاصه كرده‌اند. او در عوض تمركز خود را بر پرسش از امكان «سياست حقيقت» مي‌گذارد و بر اين اساس، در كنار بررسي مجدد مفاهيمي چون دموكراسي و عدالت، به بازخواني انتقادي يا همدلانه‌ي بعضي از آثار معاصرانش مي‌پردازد، از جمله بازخواني مسئله‌ي سوژه در كار آلتوسر، تاريخ كارگران به روايت رانسير و پروژه‌ي سياسي رفيق همرزمش سيلون لازاروس.