ما در جايگاه يک گونه،‌ به دلايل مختلفي به تن‌پروري دچار شده‌ايم. يکي از دلايلش اين است که بيشتر قرن گذشته را صرف اختراع فناوري‌هاي مختلفي کرده‌ايم که ضرورت حرکت را از بين مي‌برند. بر خلاف تقريبا تمام موجودات ديگر اين سياره،‌ ما حالا در موقعيتي هستيم که به ندرت نياز به حرکت دادن بدنمان داريم. بيشتر کارها را مي‌شود در حالت نشسته، گاهي حتي با تکان دادن يک انگشت انجام داد؛ منتها،‌ با اينکه باد به غبغبمان مي‌اندازيم که مغزش را داشته‌ايم تا چنين اتفاقي را رقم بزنيم،‌ از نکته مهمي غافليم،: مغز براي فکر کردن تکامل پيدا نکرده، بلکه تکامل يافته تا به ما اجازه دهد حرکت کنيم. نويسنده کتاب حاضر مي‌کوشد با روايتي علمي و تجربي رابطه ميان فکر، حرکت و احساس را بکاود تا آگاهمان کند که در جامعه کنوني و با سبک زندگي يک جانشينمان چه موهبت عظيمي را از دست داده‌ايم.