دكتر «جمشيد تهراني» كه پنجاه ساله است اما مي‌كوشد خود را جوان‌تر نشان دهد، در اتومبيل پيكان جوانان زرد رنگ نشسته است و در كوچه پس كوچه‌هاي شلوغ و نفس‌گير پشت ساختمان عظيم اداره‌اش به دنبال پاركينگ مي‌گردد. دكتر تهراني ادا و اطوار يك خرده بورژواي غرب‌زده تلويزيون زده را دارد و تركيبي از اداها و تقليدهاي سطحي چنين آدمي است: بي‌شكل و پوك، بد لباس و كرشمه‌اي است، به خصوص در راه رفتن‌ها و سخن‌پراكني‌ها، كلامش از نظر محتوي يك كنجكاوي و ذكاوت سطحي را مي‌رساند و از نظر شكل، بيان زبان «دوبله» را دارد...