پيوندهاي استراتژيک ايران با برخي از جوامع و گروه‌هاي غيردولتي منطقه، در کنار تنش با آمريکا، مهم‌ترين مبحث سياست خارجي ايرانِ دوران معاصر است. برخلاف باور رايج، اتحاد ايران با گروه‌هاي يادشده پيش از انقلاب اسلامي و در زمان محمدرضاشاه پهلوي پي‌ريزي شد. کتاب شاه و شطرنج قدرت در خاورميانه: ايران، کردهاي عراق و شيعيان لبنان نشان مي‌دهد که شاه ايران در ميانه‌ي سال‌هاي 1337 و 1357 روابط استراتژيکي را با کردهاي عراقي و شيعيان لبناني جهت حفظ امنيت ملي، يکپارچگي سرزميني و مهار دشمنان خود برقرار کرد. کتاب با تکيه بر ويژگي‌هاي ژئوپليتيکي ايران، بر اهميت نقش شاه و ديگر نهادهاي تصميم‌گير در سياست خارجي کشور تأکيد مي‌کند.