شعله حقيقت و خجستگي آن هنگام خاموش مي‌گردد كه ذهن، يعني ابزار و جايگاه (خود) اهميت و نقش و سلطه‌اي بيش از حد پيدا مي‌كند و كنترل همه چيز را در اختيار مي‌گيرد. خودشناسي آغاز خردمندي است. بدون شناخت خويشتن، آموختن دانش به نابخردي، جهل، ستيز و رنج و اندوه مي‌انجامد.