«حالا ديگه همه‌چي عوض شده. ديگه اون‌جوري فكر نمي‌كنم. اين‌دفعه واقعا مي‌خواستم اونجا باشم.» «منم همين‌طور. ولي ديگه خيلي دير شده.» ميكا دوباره نگاهش را از من مي‌دزدد و به چمن‌ها زل مي‌زند. مدتي سكوت مي‌كنيم. وقتي دست‌هايش را جابه‌جا مي‌كند، چيزي را توي بغلش مي‌بينم. تكه‌اي كاغذ.