در ميان سفينه هاي شعري کهن، نمونه‌هايي که تنها دربردارنده يک قالب شعري خاص باشند کمياب‌تريند و دربين آن‌ها سفينه‌هاي رباعي، قديم‌ترين نمونه‌هاي موجودند. اين سفينه‌ها به واقع منابع دست اول پژوهش در تاريخ رباعي و رباعي‌سرايي در ادب فارسي به شمار مي‌روند. از اين رو که هم نام و رباعيات برخي رباعي‌سرايان بي ديوان را حفظ کرده‌اند و هم اسناد مهمي براي شناسايي دقيق‌تر گويندگان رباعيات سرگردان هستند. علاوه بر اين، ساختار و شيوه تنظيم آن‌ها به لحاظ موضوعي نيز در خور توجه و تحقيق است. همچنين مطالعه سفينه‌هاي رباعي تصوير روشن‌تري از روايي و اهميت اين قالب شعري را در گذشته به دست مي‌دهد. کتاب حاضر يکي از قديم‌ترين اين سفينه‌هاست که با در برداشتن بيش از 1250 رباعي از مهم‌ترين سفينه‌هاي رباعيات محسوب مي‌شود. اين سفينه کهن تعداد زيادي رباعي تازه به پيکره شعر فارسي اضافه مي‌کند و رباعي‌سرايان ناشناسي را به جمع شاعران پارسي‌گوي مي‌افزايد. قديم‌ترين مأخذي است که 44 رباعي به نام خيام دارد و از آن ميان 19 رباعي پيش‌تر جايي به نام او نيامده و 13 رباعي هم تاکنون در هيچ منبع کهني ديده نشده است. بسياري از رباعياتش منبع جانبي اما مهم در تصحيح رباعيات شاعران صاحب ديوان است. گذشته از اين‌ها، مطالعه آن در کنار ديگر سفينه‌هاي رباعياتي که در شمال غرب ايران تدوين يافته‌اند به شناخت بهتر گفتمان‌هاي ادبي و تحولاتش در آن منطقه مي‌انجامد.