سرگذشت دوراس از نم- دمه‌ي جنگل ها شروع مي‌شود، از نور كاهرنگ آسياي تحت استعمار، از آرامش شب‌هاي فارغ از صداي آمدوشد كولي‌ها، از لحن تودماغي زبان آنامي (ويتنامي)، زباني كه شهر و ديار ده را مي‌شكافد و درمي‌گذرد. مارگريت دوراس از آن ايام دربندمانده‌ي كودكي خسته نشد، از آن آزمونگاه آثار آتي هم بعدها هيچ‌وقت خسته نشد. سرگذشت تكه‌تكه شده‌اش از پي هر گسست از نو شروع مي‌شود. لازم بوده كه زمان را تا انتها طي كند، ملاحت نوخاسته‌ي سال‌هاي نوباوگي را دوباره زنده كند تا آن نور شيري رنگ سپيده‌دم ازل دوباره بتابد به سرزمين ايام كودكي: آسيا. كوشن شين. بعدها هم هيچ‌وقت هيچ‌چيز نتوانست اين ايام رفته‌ي كودكي را از بين ببرد يا بديل آن شود، نه دل‌بستگي‌ها، نه فرزندزاده‌ي عشق، نه سقف و سرپناه‌هاي آسوده، نه الكل و نه حتي غافلگيري مرگ، چون دليل راه فقط كتاب است، كتاب. آلم وير كندله