سرگذشت دوراس از نم- دمهی جنگل ها شروع میشود، از نور کاهرنگ آسیای تحت استعمار، از آرامش شبهای فارغ از صدای آمدوشد کولیها، از لحن تودماغی زبان آنامی (ویتنامی)، زبانی که شهر و دیار ده را میشکافد و درمیگذرد.مارگریت دوراس از آن ایام دربندماندهی کودکی خسته نشد، از آن آزمونگاه آثار آتی هم بعدها هیچوقت خسته نشد. سرگذشت تکهتکه شدهاش از پی هر گسست از نو شروع میشود. لازم بوده که زمان را تا انتها طی کند، ملاحت نوخاستهی سالهای نوباوگی را دوباره زنده کند تا آن نور شیری رنگ سپیدهدم ازل دوباره بتابد به سرزمین ایام کودکی: آسیا. کوشن شین. بعدها هم هیچوقت هیچچیز نتوانست این ایام رفتهی کودکی را از بین ببرد یا بدیل آن شود، نه دلبستگیها، نه فرزندزادهی عشق، نه سقف و سرپناههای آسوده، نه الکل و نه حتی غافلگیری مرگ، چون دلیل راه فقط کتاب است، کتاب.آلم ویر کندله
