مردم این جهان برای زر و نام، خود را بندی غل و زنجیر میکنند، بعد از جهان غبار و دریای تلخی حرف میزنند.نمیدانند که: ابرها سفیدند، کوهها سبزرودها جاریاند، صخرهها بر پای ایستادهاندشکوفهها فرا میخوانند، پرندگان شادمانه جیکجیک میکننددرهها پاسخ میدهد، هیزمشکنها آواز میخواننداین جهان، وانگهی، غبار نیستدریا، وانگهی تلخ نیستفقط این است که: آنها خودشان غبار و تلخی را در دلهاشان میگذارند.
