مردان بزرگ به قله‌هاي رفيعي مي‌مانند كه هر چند از باد تازيانه مي‌خورند و در ابرهاي قيرگون فرو مي‌روند، آدمي بر بلندي‌شان بهتر و عميق‌تر نفس مي‌كشد، پليدي‌هاي دل را در پاكي و لطافت هوايشان فرو مي‌شويد، و چون ابرها به يك سو روند خود را بر نوع بشر مسلط مي‌بينند. آري چنين بود كوه عظيمي كه بر فراز ايتالياي رنسانس سر بر آسمان مي‌سود و ما اكنون نيمرخ طوفان زده‌اش را مي‌بينيم كه در افق دوردست از برابر ديدگانمان ناپديد مي‌شود. ميكل آنژ از جملة كساني بود كه در آتش رنج سوخته‌اند. در وجودش نيرويي بود كه وي را به پيكار وا مي‌داشت و در اين پيكار پيروز هم مي‌شد.