مردان بزرگ به قلههای رفیعی میمانند که هر چند از باد تازیانه میخورند و در ابرهای قیرگون فرو میروند، آدمی بر بلندیشان بهتر و عمیقتر نفس میکشد، پلیدیهای دل را در پاکی و لطافت هوایشان فرو میشوید، و چون ابرها به یک سو روند خود را بر نوع بشر مسلط میبینند.آری چنین بود کوه عظیمی که بر فراز ایتالیای رنسانس سر بر آسمان میسود و ما اکنون نیمرخ طوفان زدهاش را میبینیم که در افق دوردست از برابر دیدگانمان ناپدید میشود.میکل آنژ از جملة کسانی بود که در آتش رنج سوختهاند. در وجودش نیرویی بود که وی را به پیکار وا میداشت و در این پیکار پیروز هم میشد.
