داخل ماشين نشسته و از پشت شيشه‌هاي غبار گرفته‌ي کافي‌شاپ چهره‌ي نه چندان واضحي از نيم رخ خندان آزاده را مي‌بينم. چنان شاد و سرمست است که انگار دنيا را در کف مشتش گرفته. خودم را دختر نوجواني مي‌بينم هم سن و سال او. از ميان کوچه‌هاي تنگ خاکي و سنگلاخي روستا مي‌گذرم. شادم و سرمست از انتظار ديدن يار. همه‌ي دنيايم ئالان بود. چهره‌ي مردانه‌ي او وقتي که مي‌خنديد‌، لبخند مي‌زد و به يک سو خيره مي‌ماند، تمام وسعت ذهنم را اشغال کرده است. من دختري نوجوان و چهارده ساله بودم که عاشق مردي شده بودم که بيست و سه بهار از سر گذرانده بود. اولين‌بار که او را ديدم ناخودآگاه جذب چهره‌ي پُر‌ابهت و مغرورانه‌ي او شدم. چيزي در رخسار اين مرد جوان ميلي‌کُشنده در من ايجاد مي‌کرد که بايستم و به اين همه ابهت و شکوه مردانه زُل بزنم. چنين حسي را هيچگاه تجربه نکرده بودم. نه معناي عشق را مي‌فهميدم نه هيجان و شور کاذب جنسي داشتم. هنوز هم نمي‌دانم چه بود که در اولين نگاه چنان محو و شيفته‌اش شده بودم. انگار جادويم کرده بود. وقتي نگاهمان تلاقي کرد او هم زُل زد به چشم‌هاي دختري که خودش را از لب پنجره به بيرون آويزان کرده بود.