کافه کتاب باهم - رستاخیز

در پایان دهه 1880 و در طول دهه 1890، تالستوی بر روی یکی دیگر از آثار پر ارج خود کار می‌کرد -رمان رستاخیز. در این اثر دیگر خبری از بهشت خانوادگی، که اصل نظام‌دهنده آثار طولانی او بود، نیست. اکنون توجه او بر جامعه‌ای متمرکز شده است که از بالا تا پایین درحال از هم پاشیدن است. صحنه‌هایی که تالستوی نگاه تازه گسترده‌اش را متوجه آنها می کند این بار روستاهای ویرانه، دادگاه‌های بیدادگر، زندان‌ها، و جاده تبعید به سیبری هستند. تالستوی در سال‌های پایانی عمرش ”تزار دوم” لقب گرفته بود، زیرا حکومت بیم داشت که حتی کوچک‌ترین تعرضی به او بکند. او در روسیه، به استثنای شخص تزار، یگانه کسی بود که می‌توانست هرچه دلش می‌خواهد بگوید و در امان باشد. او این آزادی را با قدرت قلمش و نمونه‌وار زیستنش به دست آورده بود. زمانی که او قلم به دست گرفت تا درباره تزارها بنویسد، چنان‌که گویی اشخاصی هم‌تراز خود او هستند، ثابت کرد که نوشتن می‌تواند، همان‌گونه که خود رؤیایش را داشت، قدرتی حقیقی در این جهان باشد.