دژکوب

بهراد لبخند قدرشناسانه‌ای زد و با روز خوش گفتن کوتاهی از اتاق بیرون رفت. به محض خروج از خانه عرق از لای انگشتان مشت‌شده‌اش چکه کرد. کارش سخت‌تر از سخت بود. باید برنده‌ی بازی‌ای می‌شد که با قوانین او ساخته نشده بود. تصمیمش را گرفته بود. باید قلعه‌اش را از درون فتح می‌کرد. گوشی‌اش را از جیبش بیرون کشید و دنبال شماره‌ی نگین گشت. از این مهره‌ی مهم زیادی غافل شده بود.