بحران محيط زيست طبيعي، جلوه بيروني بحراني در روان مردان و زناني است، که چون از «آسمان» به‌خاطر «زمين» روي تافته‌اند، اينک در آستانه تخريب خود زمين نيز قرار گرفته‌اند. بحران زيست محيطي نه به صرف راه‌حل‌هاي خطابي و صوري، بلکه به مرگ و نوزايي انسان متجدد و جهان‌بيني او نياز دارد. لازم نيست و در واقع نمي‌توان، آن‌گونه که برخي ادعا کرده‌اند، انسان را «از نو خلق کرد» [= «ساخت از نو آدمي»]، بلکه آدمي بايد به‌عنوان انسان سنتي يا انسان پاپ‌گونه [ خليفة‌الله]، پل ميان آسمان و زمين، تولدي دوباره پيدا کند و عالم طبيعت بايد بار ديگر به همان صورتي که هميشه بوده است ــ يعني به‌صورت قلمروي مقدس که نيروهاي خلاّق الهي را منعکس مي‌سازد ــ تصور شود. بايد معرفت ديني درباره طبيعت، جهان‌شناسي‌هاي سنتي و علوم مقدسي را که کماکان در بسياري از نواحي غيرغربي عالم محفوظ است، حياتي دوباره بخشيد و درعين‌حال ميراث خود سنت غربي در اين حوزه را نيز به‌صورتي جدي احيا کرد.