عرصه که تنگ مي‌شود، فاجعه که بر سرمان آوار مي‌شود، عزيزي را که از دست مي‌دهيم، و بر لبه‌ي پرتگاه نوميدي مطلق قرار مي‌گيريم، چگونه و در کجا به جستجوي تسلاي خاطر و اميد به ادامه‌ي زندگي دست مي‌يازيم؟ در طي اعصار اين جستجو چه شکل‌هايي به خود گرفته است؟ مايکل ايگناتيف در سرشت تسلا تأمل کرده است. نشانمان مي‌دهد که انسان‌ها چگونه به‌‌سوي پيشينيان خود دست يازيده‌اند تا اميد و توان تاب‌آوري را بازيابند. با پرداختن به زندگي و زمانه‌ي نويسندگان و نقاشان و موسيقيدانان، از کتاب ايوب و مزامير گرفته تا سيسرون و ال گرکو و گوستاف مالر، از آلبر کامو تا آنا آخماتُوا و پريمو لِوي... بزنگاه‌هايي را بازآفريده‌ که در آنها اين مردان و زنان برجسته در طي اعصار شجاعت روبه‌رو شدن با سرنوشت تلخ و رنجبار خود و عزم کافي براي ادامه دادن را يافته و اين اميد را از کف ننهاده‌اند که رنج‌شان شايد معنايي داشته باشد. نويسنده اين داستان‌ها و سرگذشت‌ها را تا به امروز کشانده است و مدعي شده که اين سنت‌هاي تسلا، اين شيوه‌هاي گذشته که از آزمون زمان سربلند بيرون آمده‌اند، همچنان مي‌توانند چراغ راه‌مان شوند آن‌گاه که روزگارمان را سخت تيره‌وتار و بحراني و خود را تسلاناپذير مي‌يابيم.