برنت گلوله‌ها را روي ريل سمت چپ رديف كرد... كنار ريل به صف شديم. گلوله‌ها جلو چشم‌هاي مصمم‌مان مي‌درخشيدند. جان اولين كسي بود كه صداي قطار را شنيد، و وقتي به دستور برنت جلوتر رفتيم متوجه شدم دارم تند و تند زير لب دعا مي‌خواند. دووي كمي دورتر در سمت راست من ايستاد. صداي غرش واگن‌هاي قطار نزديك شد، و كمي كه بلندتر شد ديدم جان دارد تلو‌تلو مي‌خورد. با خودم گفتم الان است كه روي ريل غش كند، اما تعادلش را حفظ كرد و همه‌مان محكم سرجا ايستاديم. قطار نزديك‌تر مي‌شد. صداي وحشي چرخ‌هايش در گوش‌مان مي‌پيچيد، و من نگاه گنگم را به گلوله‌هاي روبه‌رويم دوخته بودم.... چشم‌هايم را بستم و همراه جان ادعا كردم. بوق قطار هووو هووو هووو صدا كرد. مطمئن بودم كه الان قطار بالاي سرمان است. الان است كه صداي تركيدن پوكه‌ها و جهيدن سرب را بشنوم، و فرو رفتن فلز داغ را توي پايم حس كنم...‌