غزاله در داستان‌هاي كوتاه و بلندش معمار الگوهاي دروني و بيروني آن فضايي است كه نهايت، نگر به ناكجا دارد و آنچه از ذهن متخيل و باور نگاه‌هايش، به دور و بر خويش، و جهان ناشناخته است، بيرون از متن ‹‹من›› و ‹‹ما›› و جامعه انساني نيست، كه در وجه قومي، او نقاشي چيره‌دست مي‌نمايد، روايت مي‌كند. چون مادربزرگي كه پاي خانواده‌اش پير شده و از آينده همه نگران است.